Nederlands Dagblad (7 april 2018)
Stille week
Het is niet de gezelligste week van het jaar, zo’n stille week. Je probeert halt te houden en tijd te nemen voor God, maar het is hectischer dan ooit.
- Lees ook: Zand in de machine zijn (overig)
Bovenop alle gewone beslommeringen krijg je er ook nog een reeks paasvieringen en schoolontbijten bij waar je wat voor moet doen. Je hoofd zit vol, zoals een sneeuwkerstmannetje waar de sneeuw nog een tijdje doordwarrelt nadat je hem hebt neergezet. En als je dan nog vast, op wat voor manier dan ook, voelt zo’n week nog kaler en ongezelliger. Je kunt jezelf niet weer even blij maken met iets lekkers. Het voelt heel banaal, maar dat heeft echt effect op je.
Op Goede Vrijdag, mijn hoofd zat vol met gezinsperikelen, belde iemand of we een logeerplek hebben voor een dakloze Amerikaan van 75, voor een weekje. Hij staat vanaf zondag op straat, want geen instantie heeft nog plek. Dat kon ik er nog net bij hebben. We hebben wel een gastenkamer, maar een week is nooit een week. Ik krijg dus gewoon een probleem in mijn maag gesplitst. Dus maar weer rondbellen, overleggen met huisgenoten.
Kortom, het was een stomme, lege week, met teveel gedoe. Maar het was ook wel weer passend, bij de reis naar Pasen. We kunnen onszelf niet naar Gods zaligheid toe kan vasten of denken, besefte ik me. God is soms gewoon niet bereikbaar, en de wereld wacht met reikhalzend verlangen. Zoals wij, met de kinderen, reikhalzend uitkeken naar de dag dat we weer lekker taart mochten eten.
Zaterdagavond bezocht ik in mijn eentje de nachtmis van de katholieke kerk in onze wijk. Het is zo anders dan bij ons. Er is niemand die zegt: nou mensen, leuk dat jullie er zijn, we gaan vandaag praten over wat Jezus voor jou heeft gedaan. Nee, het gaat helemaal niet over mij. Wat er wel en niet in mijn hoofd zit, is helemaal niet relevant. Twee uur lang wordt het lange bijbelse verhaal, van schepping, uittocht en profeten tot het lijden en sterven van Jezus gelezen, gebeden en geproclameerd, in oude formules, in koor met de kerk van alle tijden, in koor met de kosmos zelfs, en allemaal prijzen ze God, dit verhaal is groots, veel grootser dan ik, ik ben maar een klein toeschouwertje, maar ik word uitgenodigd om in te stappen. En dat is precies het antwoord op al onze ratelende gedachten en piekeringen, maar een antwoord op een heel ander vlak, veel machtiger en allesomvattender. En zo eindigde de stille week alsnog met een klapper.
Zondagochtend, paasmorgen, mijn kinderen juichen want we hebben een tafel vol lekkers. En aan de deur een 75-jarige Amerikaan, een oude, broze man, die aanschuift en allerlei verhalen heeft, want hij heeft zelfs nog bij indianen gewoond. Misschien is hij een engel. Hij is zo dankbaar, volgens hem is het een gebedsverhoring dat hij ons heeft gevonden, en we voelen ons vereerd en we vieren samen feest.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in de rubriek Sporen van het Koninkrijk, in het Nederlands Dagblad.
Gerelateerde artikelen
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
- Theo Maassen en Thomas Hertog over de kosmos (De Groene Amsterdammer)
- ‘Materie? Die bestaat alleen in onze geest’ (De Groene Amsterdammer)
- Staan in de wereld van nu (overig)
- Als mannen huilen (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen