Nooit eerder heb ik zo het contrast gevoeld tussen de werkelijkheid van het scherm en die van de natuur buiten. Het scherm bombardeert me met newsfeeds met erge cijfers en grafieken en foto’s van terminale patiënten op Italiaanse intensive cares. Buiten barst de lente uit zijn voegen, knallen de knoppen uit de tak en ruikt de lucht naar zoete bloesem.

De grote stad is voor veel mensen het symbool van bevrijding. De winkels zijn er beter, het leven is spannender en de relatiemarkt is groter. De stad is de plaats van efficiëntie en vooruitgang, en dat willen we over de hele wereld uitrollen, liefst met 5G-internet. Maar als ik uit mijn stadsraam naar buiten kijk, zie ik eenzame mensen sjokken over een plein van steen, waar amper natuur meer is.

Als je bezig bent met het bouwen van een huis, dan kan je wel eens vergeten waar je het ook al weer voor deed. Dat geldt voor onze woongemeenschap net zo goed.

Een bijzondere ontmoeting met een jonge moeder in de cannabisbergen van Noord-Marokko.

Vroeger mocht ik niet naar de VPRO kijken omdat het ordinair en afbrekend was. Tegenwoordig vind ik daar vaak juist pareltjes, inspirerende mensen die oprecht zoeken naar waarheid en gerechtigheid. Zoals Paul Kingsnorth, schrijver en voormalig milieuactivist. Ik ontdekte hem toen ik voor de VPRO Gids een verhaal moest schrijven over een uitzending van Tegenlicht, ‘De aarde draait door’, die aan hem was gewijd.

Terwijl ik een handje goedkope pinda’s neem, kijk ik de groep eens rond. Wat een maffe mix mensen zit hier weer bij elkaar. Een Marokkaanse man, al jaren kind aan huis, vertelt een mop waar hij – zoals gewoonlijk – alleen zelf om moet schaterlachen. Een 75-jarige Amerikaan, die elke week onze planten bewatert, creëert een overstroming op de vensterbank.

We leven in een wereld van informatie. Met een paar vegen op het scherm kunnen we zien hoe de jurk van Megan eruitziet, welke camping de schoonste toiletten heeft en waar de bootvluchtelingen zijn die voor de kust van Italië ronddobberen. Het is allemaal bere-interessant, maar begrijpen we de wereld daardoor beter? Of zien we door de bomen juist het bos niet meer?

Het is niet de gezelligste week van het jaar, zo’n stille week. Je probeert halt te houden en tijd te nemen voor God, maar het is hectischer dan ooit.

Het is een mooie christelijke opdracht: onderdak bieden aan armen zonder huis. Doorgaans kunnen we dat outsourcen naar professionele hulpverleners. Maar soms krijg je een lastig telefoontje. Zoals vorige week.

Deze week viert de protestantse wereld een merkwaardig feest. Vijfhonderd jaar Reformatie. ‘Maarten Luther bracht de kerk in beweging’, meldt de EO zelfs op billboards op het station, ‘Godzijdank’. Dat is nogal een leus.