blog
Stemmen
Wat doe je als je christenanarchistische neigingen hebt en je mag stemmen? Links, rechts, christelijk of gewoon niks? Een blogje voor de verkiezingssite van de Groene Amsterdammer.
25 x bekekenChristelijk anarchisme zal niet echt populair zijn onder de lezers van de Groene. Niet meer dan, zeg, het West-Oezbeekse separatisme. Maar toch. Ik houd niet van partijpolitiek, ik geloof er niet in. Doe mij maar de wereld veranderen van onderaf. Liefde doet meer dan de staat ooit kan doen.
Niet dat ik thuisblijf. Dat vind ik te makkelijk. Een linkse partij dan, met mooie groene idealen? Ik vertrouw het niet zo, als daar machtsspelletjes, spindoctors of - nog zoiets infantiels - twittercampagnes voor worden ingezet. ChristenUnie dan? Constructief, bescheiden. Maar dat ze voor de Joint Strike Fighter zijn, daar kan ik met mijn christelijke pet niet bij.
De Marokkaanse pubers op mijn Utrechtse plein, het dons nog op de bovenlip, die weten wel wat. "Hé Frankie, wel PVV stemmen hè!".
"Wat is dat, PVV?", vraagt mijn zoontje van vier.
"Dat zijn mensen die niet zo lief zijn voor buitenlandse mensen", leg ik uit.
"Waarom stoppen ze die niet in de gevangenis?"
"Tja", zeg ik. "Omdat iedereen zelf mag weten wat hij vindt."
Zitten we hier toch nog stiekem kiezers te beïnvloeden, vlak voor het stemlokaal.
En dan weet ik het: ik geef mijn stem aan een vluchteling. Een daad van verzet, een stem voor de stemlozen. Ik bel snel een Chinese vriend, die voor mij symbool staat voor het slechte immigratiebeleid. Jarenlang illegaal geweest, met een vriendin die zelfs maanden in de cel moest zitten. Een echte hardwerkende Nederlander, dat is hij, want hij heeft een verblijfsvergunning en een eigen bedrijf. Maar stemmen mag hij niet. Hij kan namelijk geen nationaliteit krijgen omdat China zijn geboortepapieren niet opstuurt. "SP", zegt hij. Doe ik.
Ik bel nog snel even aan bij mijn Koerdische overbuurvrouw van 34. Zij heeft wel een paspoort, maar geen energie, want ze is heel ziek. Ze machtigt me. "Doe maar PvdA", zegt ze, en dat beloof ik. Niet dat ze er verstand van heeft, maar ze vaart blind op haar dochter van 11. "Die zijn goed voor buitenlanders," zegt haar dochter, "dat heb ik op het jeugdjournaal gezien."
Fier sta ik in de rij, fier schuif ik mijn biljetten in de kliko. Net of ik niet bij het systeem hoor, en toch bij de familie. Komt er toch nog iets moois uit deze dag.