overig Impact magazine (april 2003)
Dodenrit
Ze zijn wit, Japans en heel oud. Vijftienduizend Toyota Hi-Aces zijn verantwoordelijk voor bijna al het openbaar vervoer in het Oostafrikaanse land. In hoofdstad Kampala gaat het van twee volgestampte taxiparken in de richting van steden als Jinja (oosten), Entebbe (zuiden), en Fort Portal (westen).
127 x bekeken- Lees ook: “Laat de Groene Revolutie volgen door een Groenterevolutie” (Inter Press Service)
Door de uitgebrande wrakken die je zo vaak ziet raak je niet zo snel gewend aan de momenten waarop de bestuurder bergop vlak onder de top nog snel even een andere bus gaat inhalen en je aan de andere kant van de kam de roetwolk van een enorme tientonssuikertruck ziet opstijgen. Soms hebben chauffeurs gewoon haast, dan rijden we met drie auto's over twee banen, met ons in het midden. Met koud zweet op je voorhoofd, met witte knokkels op de klamme samengeknepen handen en een schorre keel van het protesteren kom je dan aan op de bestemming.
De regel is op zich niet zo moeilijk: maximaal 15 mensen in een bus, een minibus, maar ja, als je het hier op aarde niet zo goed hebt, dan lonkt het hiernamaals en is de enige taak op aard om in ieder geval maar zo veel mogelijk geld te verdienen. Dan is 30 passagiers twee keer zo goed als 15. Al moeten er vier op het dak. En dit is niet overdreven. En dan de bestuurders, zo groen als wat. Op een keer wisten de passagiers ons te vertellen dat de eigenlijke bestuurder de dag ervoor was overleden - die had zich op een olifant te pletter gereden.
Op een zwoele dag zitten we op het grasveld van een camping en turen we in de richting van de bergen rond Fort Portal, waar een enorme onweersbui over de bergen aan komt waaien. Inktzwart, vol flitsen en knallen, en terwijl de storm losbarst, stappen we in de laatste bus naar de stad.
We worden getrakteerd op een les in consequent zijn door onze Ugandese chauffeur. Een Hi-Ace is een racetaxi, daar heeft zo'n regenbuitje niks mee te maken. Ook niet als zo'n regenbuitje er voor zorgt dat je maximaal twee meter zicht op de weg hebt en diezelfde weg op veel plekken onder een kolkende rivier verstopt zit. Bidden dus en hard - vlak voor ons duikt iemand met een paraplu de sloot in om met een noodsprong het vege lijf te redden. Terwijl de deur opengaat en niet meer dicht wil, wordt achter in de auto een paraplu in een raam zonder glas gepropt.
Na een tiental heftige minuten klaart de lucht op en de weg komt in zicht: we gaan echt racen. "Weet je waarom we zo hard gaan?" vraagt onze buurman vrolijk. "Dat komt omdat de remmen niet goed werken." Dat stelt ons gerust. De chauffeur, die continu met een hand stuurt omdat hij de contactsleutel in de andere vasthoudt, krijgt haast. Bergaf gaan we lekker vol gas en beneden checken we (heel even de ogen open) of de banden en de assen nog voor voldoende grip zorgen. Op de volgende helling zien we beneden ons de bewoonde wereld. In het dal ligt een klein dorpje, waar een andere taxi op wat mensen wacht. Onze chauffeur bedenkt een spannende manoeuvre en zit luttele seconden later vastgeplakt op de bumper van zijn collega. Het deert hem niet - gewoon lamp en grill bijeenrapen en weer door. Pas vijf minuten later zijn we klaar als de bus in een enorm gat in de weg de as breekt en niet meer verder kan.
In grote dank stappen we uit. We hebben een beetje beter leren bidden: Uganda bedankt.
Gerelateerde artikelen
- Poor People Don’t Need Help (overig, English)
- Elementen voor de toekomst: kobalt (De Groene Amsterdammer)
- Elementen voor de toekomst: fosfor (De Groene Amsterdammer)
- 1795: hoe Holland de Kaapkolonie verkwanselde (VPRO Gids)
- Movies that Matter: Welcome to Sodom (De Groene Amsterdammer)
Gebruikte Tags: afrika
Reageren?
Tja, even reageren op Ludy van Dijk. Als vader van Frank kan ik onderschrijven dat je dit beter niet op deze manier aan je moeder vertelt, dat is waar. Dat heeft Frank in eerste instantie ook niet gedaan 
Maar uiteindelijk, na alle verhalen gehoord te hebben, was ik van mening dat Frank het verhaal nog veel spannender had kunnen maken, zonder de waarheid geweld aan te doen.
Maar Frank had zich in dit verhaal beperkt tot een enkele rit. Alle andere ritten, met voorvallen, zijn hier niet beschreven……
Jullie maken het wel heel bont in dit artikel. Er is wat van waar maar zoals jullie het schrijven zou ik het absoluut niet naar mijn moeder schrijven. Maar ja eerlijk is eerlijk schietgebedjes voor ontbrekende remmen en slaperige bestuurders en schietende warriors zijn heeeel normaal
Ludy van Dijk - 08-10-’05 11:14