Onze Wereld (oktober 2006)
'Zonder vrouwen stort een samenleving in'
Rustig, zelfverzekerd en strijdvaardig. Vanuit diepe overtuiging komt Rabiatou Serah Diallo op voor de positie van vrouwen in het islamitische Guinee. De huismoeder annex vakbondsleidster is 55 jaar oud en heeft het flink met de regering aan de stok.
116 x bekeken- Lees ook: Hightechfort Europa (De Groene Amsterdammer)
Het is spannend in Guinee. Onder de bezielende leiding van Rabiatou, die onlangs is herkozen als algemeen secretaris van de CNTG, de grootste vakbond in het land, zijn in dit land, voor het eerst in veertig jaar tijd, al twee algemene stakingen uitgebroken. Een zaak van leven en dood, vertelt ze. "Families kunnen niet meer rondkomen. De regering doet niets aan de stijgende prijzen van olie en rijst, tegen alle afspraken in." Vanuit Europa, waar ze voor vergaderingen moet zijn, staat Rabiatou continu in contact met het front. "We laten zien wat we waard zijn. Alles ligt plat, tot aan de straathandel toe."
Haar hart gaat speciaal uit naar de vrouwen in Guinee. Zonder vrouwen stort de samenleving in. "Achter elke man staat een vrouw die ze uit de problemen helpt. Maar ik heb me nooit neergelegd bij een tweederangs burgerschap, ik ben bij de vakbond gegaan. Macht krijg je niet vanzelf, daar moet je voor vechten. Ik blijf wel mezelf, ik zal vrouwen die ik bezoek niet imponeren met dure kleding, bijvoorbeeld. Ik wil ze juist mondig en zelfbewust maken." Minderwaardigheidsgevoel verafschuwt ze. "Dat wordt ze ingeprent door de Man. Niet de islam, maar de man vertelt ze dat ze achteraan moeten zitten in de moskee en besneden moeten worden. Er is onderwijs nodig! Zeventig procent kan niet eens lezen of schrijven."
Het CNV heeft Rabiatou uitgeroepen tot Wereldvrouw, vanwege haar tomeloze inzet voor de positie van werkende vrouwen in Guinee. Jan de Ridder: "Rabi is een bijzondere en warme vrouw. Ze maakt vrouwen bewust van hun innerlijke kracht en ze kiest nooit voor polarisatie." En dat is knap, want eigenlijk vindt ze mannen maar grote baby's. "Je moet ze opvoeden, en geduld hebben. Meedoen met hun organisaties, patronen doorbreken, je lunch delen op een vergadering, bijvoorbeeld. Dan breekt het ijs. Er is zo veel achterdocht. Eén voor één nemen we ze mee naar bijeenkomsten van vakbondsvrouwen, om te laten zien dat hun vrouw niet vreemd gaat, maar heel nuttig werk doet."
Zo zit de enige vrouwelijke vakbondsleidster in Afrika de ene keer bij de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO), en een week later weer thuis, waar ze naast haar eigen kinderen ook een paar wezen verzorgt. "Vooral meisjes. Ik wil dat ze naar school kunnen." Ze is weduwe en ze is vaak van huis, maar volgens haar is dat geen probleem. "In Afrika hebben we niet allemaal ons eigen bord, zoals bij jullie. Families zorgen voor elkaar. Er valt echt geen gat als ik weg ben."
Polderen is er niet bij. Dat bewees de mislukte aanslag op haar leven, begin juni, waarbij een andere vrouw in haar plaats omkwam. Rabiatou reageert laconiek. "Bang? Dat ben ik niet. Als je moet sterven, dan sterf je. God heeft een bestemming met je. Natuurlijk, ik laat ook wel eens een traan. Wanneer de regering weer moedwillig een afspraak met het volk schendt, bijvoorbeeld. Maar ik moet door." En als ze wéér niet luisteren? "Dan gaat opnieuw alles plat. Het volk staat achter me, ik mag niet stoppen."
Gerelateerde artikelen
- Nederland volledig vegan: het kán (De Groene Amsterdammer)
- Docu: Vlucht uit Noord-Korea (VPRO Gids)
- Poor People Don’t Need Help (overig, English)
- Elementen voor de toekomst: kobalt (De Groene Amsterdammer)
- Elementen voor de toekomst: fosfor (De Groene Amsterdammer)
Gebruikte Tags: afrika, recht