Nederlands Dagblad (15 december 2013)
Het pistool en de Jacuzzi
Een paar keer per jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Vandaag: het pistool en de Jacuzzi.
- Lees ook: 'Westerse mensen zijn spiritueel arm' (De Nieuwe Koers)
Hij had met zijn laatste geld een pistool gekocht, zei hij, omdat hij het leven moe was. Geen verblijfsvergunning, geen werk, geen gezin, geen rust in zijn kop. Met enige moeite kregen we hem zo ver om nog een keer bij ons te komen eten. Tot onze verbazing nam hij bloemen voor ons mee. Hij wilde iets voor ons doen, legde hij uit, maar hij had nog maar een paar muntjes. Daar had hij een kraslot van gekocht, nooit eerder gedaan, en direct vijf euro gewonnen! Dat komt door God, zei hij. Een ontroerend gebaar, voor ons. Een lichtpuntje.
Een ster kun je pas zien als alles pik- en pikdonker is. Zonder duisternis zie je geen licht, zonder honger proef je je brood niet en zonder ruzie kun je niet voelen hoeveel je van je geliefde houdt. Is ruzie goed? Is donker goed, en honger? Lastig te zeggen. Maar het is wel zo dat de wereld daar grotendeels uit bestaat en dat je er maar beter mee kunt leren dealen.
De laatste tijd spreek ik regelmatig mensen die hebben besloten dat ze niet meer geloven, terwijl ze toch altijd heel kerkelijk zijn opgevoed, nooit vieze woorden zeggen en alle kleine profeten kunnen opnoemen. Twaalf keer per jaar naar een praiseavond, en nu niet eens meer naar de kerk. Het voelde altijd zo fijn, geloven, ze dachten dat het God was. Maar dat fijne gevoel blijkt nu gewoon af te hangen van lekker samen zingen. Het is allemaal sociaal geconstrueerd. En wat maakt het ook eigenlijk uit? Ongelovige collega's zijn ook heel aardig.
Ik herken de twijfel. Ik weet soms ook niet wat wel en niet waar is en ik zie ook dat geloof grotendeels een sociaal gebeuren is. Maar er is één verschil: ik hoop hartgrondig dat het waar is en dat de dood niet het laatste woord heeft. En ik zal tot mijn laatste vezel proberen te ontdekken waar God is als ik Hem niet kan zien.
Het verschil is flinterdun. Het zit 'm niet in vroomheid. Misschien meer in de omgeving die je voor jezelf kiest. Of je op zoek gaat naar plekken waar mensen niet fijn samen kunnen zingen, waar geen praiseavonden zijn en waar ook de sociaal werker niet meer komt. Ik zeg niet dat alle mensen die de kerk verlaten een makkelijk leven hebben, maar andersom geldt het wel: als je omgeving je nooit uitnodigt tot vechten, als je nooit wordt uitgescholden en nooit moet rillen van de kou omdat je Jacuzzi zo lekker bubbelt... bestaat het risico dat je de wereld wel oké gaat vinden, dat je de vergeet wat kou is en dus ook wat warmte is.
Terug naar het pistool van onze vriend: dat heeft hij teruggegeven aan de man van wie hij het kocht. Een gebedsverhoring. Maar hij zit nog steeds depressief thuis, zonder werk en zonder paspoort. Ik was onder de indruk van zijn kraslot, maar ik vind het soms nog steeds heel koud en heel uitzichtloos in deze wereld, en sporen van Gods kracht moet ik soms met een vergrootglas zoeken.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen