Nederlands Dagblad (16 februari 2013)
Familie in Jordanië
Een paar keer per jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Vandaag zoek ik naar sporen in Jordanië.
- Lees ook: Terreur (Nederlands Dagblad)
Met mijn gezin ben ik op reis door het Midden-Oosten. We hebben gelogeerd bij verschillende families, Joodse en Palestijnse. Het waren geweldige mensen die stuk voor stuk heel gastvrij en hartelijk waren. Maar we de meeste van hen hadden niets met geloof. Op de een of andere manier voelt de wereld dan soms wel een beetje koud.
Tot vandaag. Tijdens een uitstapje naar Jordanië zijn we terechtgekomen in de buurt van de Syrische grens. We zitten in een stoffig provinciestadje waar het zo saai is dat je hier volgens de Lonely Planet hooguit moet komen om een bus te halen. Zelfs Jordaniërs wonen hier liever niet omdat er kernafval in de grond zit. Maar hier, in deze uithoek van dit islamitische land, zijn we beland in een piepklein evangelisch kerkje. "Vader God, ik vraag me af", zingen ze, in het Arabisch. Heel bijzonder dat je aan de andere kant van de wereld liedjes hoort die je nog kent uit je jeugd. Alsof je thuiskomt.
Het kleine groepje christenen heeft een grote taak op zich genomen: zorgen voor alle Syrische vluchtelingen die het stadje binnenkomen. Niemand anders bekommert zich om ze. De kerk kent intussen meer dan duizend gezinnen, die allemaal bijna niets hebben en nauwelijks kunnen rondkomen. Dagelijks komen er nieuwe mensen aan de deur. De kerk bezoekt ze allemaal, deelt voedselpakketten en dekens uit, en vertelt daarbij doodleuk over het evangelie alsof dat in dit land niet verboden is. Gezinnen die het willen, krijgen een bijbel. De kerk krijgt hulp van ontwikkelingsorganisaties en vrijwilligers uit het buitenland.
We zingen, we lezen en we horen getuigenissen. In de dienst zit een oude Palestijnse vrouw, afkomstig uit Nazareth, die vertelt wat God deze week in haar leven heeft gedaan. Er zit een eenvoudige Jordaniër die zegt dat we voor Syriërs moeten zorgen omdat ze het koud hebben 's nachts en Jezus zorgde toch ook voor iedereen? Er zit een Soedanese man, ooit gevlucht naar Texas, maar nu door de Southern Bapists uitgezonden om Syrische vluchtelingen te helpen en over Jezus te vertellen. Ze zitten hier allemaal bij elkaar Gods familie te wezen op een onwaarschijnlijke, dorre plek, in een uithoek van een samenleving die kraakt onder corruptie en armoede.
"Dank u voor de vluchtelingen, ze zijn een zegen voor ons en een kans om over U te vertellen", dankt de voorganger aan het eind van de dienst.
Ik denk aan de druk op de kerk, die de aantallen nauwelijks kan bolwerken. En aan de druk op het land, waar nu al twee miljoen Palestijnse vluchtelingen, een miljoen Irakese vluchtelingen en een miljoen illegale migranten wonen (op een totale bevolking van zes miljoen). Nog los van de Syriërs.
Maar het gebed gaat verder: "Wilt u onze regering zegenen en onze grenzen beschermen, zodat ons land veilig is en een zegen voor de vluchtelingen kan zijn? Wilt u zorgen dat veel vluchtelingen hier mogen komen om een veilige plek te vinden?"
Het is geen gewone familie die we hier hebben gevonden, het is een hele stoere familie.
Gerelateerde artikelen
- De Bruderhof (3) - Jutta en Detlef (Karavaan der Zotten)
- De Bruderhof (1) - Een dorp zonder geld (Karavaan der Zotten)
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, middenoosten, sporen, vluchtelingen