Nederlands Dagblad (22 juni 2013)
De saaie kerk
Een paar keer per jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Vandaag een ode aan de saaie kerk zonder pretenties.
- Lees ook: Kleinschaligheid maakt vrolijk (Nederlands Dagblad)
Het is tijd om de saaie kerk eens in het zonnetje te zetten. Natuurlijk is het niet goed als mensen inkakken en het goede nieuws onder stoelen of banken steken. Maar niet alles is wat het lijkt. De laatste tijd mocht ik een paar keer wat vertellen over onze ervaringen in Overvecht, bij groepjes gelovigen die helemaal niet zulke grootse dingen doen, maar ontzettend oprecht samen God zoeken.
Ik vond het hartverwarmend, om eerlijk te zijn. Wat zijn zijn er veel mensen die telkens maar weer blijven samenkomen om over God na te denken, week in week uit, vergadering in vergadering uit, ongestoord door modieuze opvattingen over wat hip is en wat niet. Een studentenvereniging die midden in het drukke stadsleven iedere week maar weer samenkomt om de bijbel te lezen. Een gereformeerde bijbelkring waar mensen helemaal niet zo heroïsch doen over hun effect op de omgeving maar oprecht willen weten wat Jezus volgen betekent.
Of neem het katholieke kerkje, in onze eigen wijk, waar de liedjes een beetje krakkemikkig zijn en de missionaire drive een beetje afwezig. Maar waar elke zondag jonge, oude, zwakke, sterke, Nederlandse, Afrikaanse en Molukse mensen samenkomen om brood en wijn te delen.
In een tijd van vluchtige meningen, en met commitments die net zo lang lopen als het gemiddelde telefoonabonnement, kom je daar mensen tegen die trouw het goede nieuws bewaren en aan de volgende generatie doorgeven. Zoals de monniken in de Middeleeuwen, die temidden van chaos en burgeroorlog naar de Ierse eilanden trokken om te bidden en te wachten tot de tijd weer rijp was om het te verspreiden. Zulke groepen zijn vaak behoudend en vergeten de wereld soms een beetje. Maar als ze om gaan, gaan ze ook echt om.
Over doorgeven gesproken: als ik zie hoeveel ellende er ontstaat doordat mensen verknald zijn in hun jeugd, denk ik dat er weinig dingen effectiever zijn tegen wereldproblemen dan je eigen kinderen een beetje gezond in de wereld af te leveren. Dan kun je verder wel vakantie nemen. Misschien wil God wel niet alleen dat we het evangelie naar de wereld brengen, maar vooral: doorgeven aan de toekomst.
En als we daarbij eenzijdig zijn – dat zijn we meestal – dan nog gebruikt God dat. Philip Yancey schrijft ergens dat het christendom in de Sovjet-Unie kon worden doorgegeven ondanks de onderdrukking doordat de grote Russische schrijvers er stukjes van hadden overgenomen. Tolstoj schrijft in al zijn boeken over Gods wet en zijn idealen. Dostojevski over de vergeving. Het waren twee helften van het evangelie, en daardoor zagen de communistische censors het over het hoofd. Maar samen teleporteerden ze het evangelie naar de toekomst en legden ze in de Russische ziel de basis om het geloof weer te herontdekken. Ik vind het een mooi beeld.
God werkt niet door perfecte kerken, maar door imperfecte gemeenschappen, en misschien wel omdat die geen pretenties hebben. Soms zou ik willen dat de kerk wat sneller wakker werd, maar ik word ook wel weer hoopvol als al die groepjes gelovigen ontmoet die gewoon heel eenvoudig trouw blijven aan God en elkaar. Daar kunnen we het jaren mee uithouden, of eeuwen.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, sporen