Nederlands Dagblad (21 augustus 2013)
Zalig de armen
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: zalig de armen.
- Lees ook: Ook de moderne mens heeft z'n mythes (Trouw)
Toen we eens op bezoek waren bij christenen in India hadden ze een belangrijke les voor ons. “Jullie denken dat arme mensen jullie nodig hebben, maar het is grotendeels andersom. Jullie heb hén nodig. Gods koninkrijk begint bij mensen die arm zijn en uitgesloten. Als je dat koninkrijk wilt zien... dan kun je maar beter arme mensen leren kennen.”
Is dit waar? Naar het antwoord op die vraag ben ik al een paar jaar op zoek. In onze woongemeenschap, in onze buurt. Niet omdat ik zo sociaal ben aangelegd, maar omdat ik God soms zo moeilijk kan vinden in de wereld van overvloed en zekerheid en heel graag wil weten waar Hij wél is. Ik ben nog op ontdekkingstocht, maar ik denk dat ik al wel een paar dingen heb geleerd.
-
Onder mijn beschaafde, opgepoetste ik zit een ellendig mens. Als brutale jongetjes onze deur intrappen en dan glashard ontkennen wil ik ze het liefst persoonlijk tegen de grond beuken opdat ze me smeken om genade. In contact met moeilijke mensen ontdek ik pas hoezeer ik God nodig heb. De meeste arme mensen weten dat allang.
-
Zonder afstand en privacy blijk ik maar een kwetsbaar persoontje. Mijn ego heeft veel rust en ruimte nodig en is al gauw geïrriteerd als het wordt gestoord door mensen die het moeilijk hebben of (zoals Herman Finkers zegt) moeilijk doen. Sommige arme vrienden van me hebben veel meer incasseringsvermogen en vinden het veel minder erg als anderen niet perfect zijn.
-
Ik ontdek ook dat mensen dichterbij komen als je afhankelijk durft te zijn. Zielige mensen helpen is niet zo moeilijk. Jezelf door hen laten helpen wel. Je raakt de regie kwijt, maar het bijzondere is dat je dan een beetje familie wordt. Ik ontdek dat het niet gaat om doen, maar om zijn.
-
Mijn geloof in maakbaarheid wordt doorgeprikt. Als ik de ellende zie van mensen aan ons plein, met hun depressies, ruzies, schulden, werkloosheid en andere zorgen... het is zo uitzichtloos, daar kan een leven lang hulpverlening niet tegenop. Het enige waar ik op kan hopen en voor kan bidden is: God, red ze. En het bijzondere is: soms doet God dat ook nog.
-
Als ik mijn zekerheden opgeef en me door zulke mensen laat raken, dan word ik ook veel afhankelijker van God. Ik ga weer bidden en besef weer waarom ik niet zonder de kerk kan. En ik zie wonderen. Denk ik.
Het is niet dat armen beter zijn. Het is de ontmoeting met hen die mij uit de roes haalt van de rijke, georganiseerde wereld.
“Toen ik de armen in Latijns-Amerika wilde helpen”, schrijft Henri Nouwen, “ontdekte ik dat er een omgekeerde missie was van zuid naar noord. Toen ik ging wonen bij mensen met een verstandelijke handicap, ontdekte ik dat zij unieke gaven voor mij hadden. De 'omkering' is het teken van Gods Geest. De armen worden gezonden naar de rijken, de gehandicapten naar de 'normaal' begaafden, de homoseksuelen naar de heteroseksuelen, de stervenden naar de levenden. Mensen die de wereld als marginaal beschouwt, heeft God uitgekozen om een blijde boodschap te brengen. Dat is de omgekeerde missie die ons steeds weer blijft verrassen.”
Gerelateerde artikelen
- De Bruderhof (3) - Jutta en Detlef (Karavaan der Zotten)
- De Bruderhof (1) - Een dorp zonder geld (Karavaan der Zotten)
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: armoede, geloof, overvecht, sporen