Nederlands Dagblad (7 november 2015)
De huisgroep
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: de huisgroep.
- Lees ook: ‘Wooncoöperaties kunnen een uitweg bieden uit de wooncrisis’ (overig)
Bij ons in de buurtkerk zijn we begonnen met huisgroepen. Samen de bijbel lezen, in kleine groepjes, waarin alle soorten afkomst, opleiding, kleur en status door elkaar zijn gemengd tot een maffe mix.
Dat is niet altijd makkelijk, want in onze groep kunnen we elkaar maar voor driekwart verstaan. Twee mensen spreken een woordje Farsi, twee mensen een beetje Russisch en twee mensen een beetje Arabisch. Niet genoeg voor een stevige theologische discussie. Maar wel net genoeg om te proberen de tekst te begrijpen. Dat is ook waar het bij ons om gaat: niet zozeer onderwijs, maar vooral onderzoeken wat God tot ons door de bijbel wil zeggen.
Vorige week stond Openbaringen op het programma, over de naties en talen die voor de troon staan van God en het lam. Pittige kost. Voer voor urenlang filosoferen, over waar en wanneer dit zich nu precies afspeelt en wie daar bij mogen zijn. Althans, op een gewone bijbelkring. Hier halen we dat niveau helemaal niet. We moeten het houden bij: wat staat hier, en wat valt je daar aan op?
"Alle talen staan bij God", zegt de Koerdische vrouw meteen, stralend. "Dus ook als je geen land hebt, zoals wij!" En een ander: "Het lam heeft te maken met de manier van Jezus, denk ik." "O, wat mooi!", zegt de derde. "Bij ons is een lammetje het meest onschuldige dat er bestaat!" En zo dringt, zelfs door zo'n moeilijke tekst, het goede nieuws zich vanzelf op.
Het eind is het leukste. Dan moet iedereen voor zichzelf een huiswerkopdracht verzinnen, op basis van de tekst. Vorige week, nadat we het verhaal van Zacheüs hadden gelezen, besloot een vrouw in de groep toch nog een kans te geven aan iemand waar ze eigenlijk ruzie mee had. Een man in de groep, een klusjesman, nam zich voor om een urenbriefje eerlijk in te vullen, ook al was hij dat eerst niet van plan. Omdat dit verhaal hem leerde dat God belangrijker was dan geld.
Dit zijn heel persoonlijke en serieuze opdrachten, van mensen die zich soms nog niet eens christen noemen. Sterker nog, ze vertellen het zelfs al door aan hun omgeving, want dat is ook een opdracht die we elkaar meegeven. Zo verspreidt het goede nieuws zich al voordat mensen christen zijn.
Het is grappig. Hoogopgeleide mensen, zoals ik, zijn wel eens bang dat er te weinig niveau is, in zo'n soort groep. Het is juist andersom. We kunnen geen rationele uitvluchten verzinnen, we moeten gaan luisteren naar wat God ons wil zeggen door deze tekst, en we moeten aan de slag. Ook ik krijg huiswerk. Deze week moet ik, telkens als ik mijn mail open, even een minuut nadenken over het beeld van alle volken en talen die staan te juichen voor God en het lam. Om mijn werk en mijn taken in perspectief te plaatsen.
Het is de zegen van de armen, zoals zendingswerkers ons ook vaak vertellen. God laat aan eenvoudige mensen zien wat hij aan wijzen en verstandigen verborgen houdt.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Gerelateerde artikelen
- De Bruderhof (3) - Jutta en Detlef (Karavaan der Zotten)
- De Bruderhof (1) - Een dorp zonder geld (Karavaan der Zotten)
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen