Nederlands Dagblad (12 maart 2011)
Jezusmoslims
Een paar keer dit jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk - in mjin eigen wijk.
- Lees ook: Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
Het was het afvoerputje van Delhi. Het pand zat vol drugsverslaafden, trandsseksuelen, aids-patiënten en anderen die in het kastebewuste India volstrekt onderaan de ladder bungelen. Ze volgden een afkickprogramma bij Sahara, dat betekent 'hulp', een organisatie die is opgericht door christenen. Het indrukwekkendste was dat van de honderden medewerkers, verspreid over het hele land, maar liefst 98 procent (!) zelf ex-patiënt was. Zieken hielpen zieken.
Het is alweer een paar jaar geleden, maar ik weet nog hoe irritant het tegelijkertijd ook was voor een brave kerkganger zoals ik. Niet in een hokje te plaatsen. Was het christelijk? Nee, er werkten net zo goed moslims en hindoes. Maar ze begonnen wel iedere dag met een half uur zingen en bidden tot Jezus, tijdens het bijbelmoment. Allemaal! Maar weten ze dat je met Jezus je goden moet afzweren? Of is dit Indiase vrijzinnigheid? Heel verwarrend. Maar tegelijkertijd ontroerde het me. Ik zag iets van de Heilige Geest die onze hokjes omverblaast en als een virus alle religies van de wereld infecteert.
Terug in Nederland betrap ik mezelf er soms op dat ik niet echt respect heb voor moslims in mijn buurt. Stiekem hoop ik vooral dat zij zich op een dag wenend aan onze voeten werpen en verklaren dat ze volledig breken met hun achterlijke denkbeelden om zich deemoedig aan te sluiten bij het westerse protestantisme.
Maar wat als God een andere weg wil gaan? Als hij de Arabische cultuur wil vernieuwen, van binnenuit? Ik hoorde pas iemand zeggen dat hij hoopte dat er Jezusmoslims zouden komen: moslims die Jezus aannemen, maar verder hun cultuur trouw blijven. Kan dat?
Ik denk aan Driss, een illegale Marokkaan die leeft van schilderklusjes bij mensen thuis. Die man zal werkelijk nooit een vlieg kwaad doen. Hij vergeeft mensen die hem iets hebben aangedaan. Hij roddelt nooit. En hij neemt altijd dure dadels mee - en een pak rijstewafels voor mijn oudste zoontje - terwijl hij geen cent te makken heeft. Pas vroeg ik hem: hoe doe je dat toch, zonder inkomen? Dat is een geheim, zei hij. Hij wist het ook niet. "Steeds als ik nog maar twintig of dertig euro op mijn rekening heb staan, krijg ik weer een klusje. God zorgt voor me."
Of Rami, de Syriër die een paar maanden bij ons heeft gelogeerd. Jaren geleden had hij, toen tijdens zijn dienstplichttijd oorlog uitbrak, de generaal recht in zijn gezicht verteld dat hij geen mensen ging doodmaken. Hij mocht direct naar de martelkamers. Na twee jaar kwam hij onverwachts vrij, zodat hij ons nu kan vertellen hoe hij heeft ervaren dat God daar voor hem zorgde. Dat God vrede wil. Dat je pas sterk bent als je kunt lijden en niet als je geweld gebruikt.
Volgens mij kennen ze Jezus al. Ze weten alleen nog niet hoe hij heet. Vorige week durfde ik ze eindelijk te vragen voor een bijbelleesgroepje. Ze zeiden direct ja. We moeten daar maar eens bespreken of het mogelijk is, Jezusmoslim zijn.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen