Nederlands Dagblad (7 augustus)
De sloophamer
Een paar keer dit jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: de sloophamer.
- Lees ook: Over Reformatie en eenheid (Nederlands Dagblad)
Het broertje van mijn vrouw is overleden. Geen ziekte, geen misdaad, hij viel gewoon van zijn fiets, ongelukkig. We zijn ruw stilgezet bij de niet-maakbaarheid van het leven. Heel veel dingen doen er ineens niet zoveel meer toe. Samenzijn des te meer. Er groeit ook liefde in deze bittere tijd, gek genoeg.
Ineens wordt je perspectief anders. M'n hele leven ben ik bezig met dingen opbouwen: de wereld verbeteren, het milieu, mijn kennis, mijn huis, de buurt. Maar hoe duurzaam is dat, uiteindelijk? Op een dag val je verkeerd en ga je dood.
Dat vraag ik me ook af als ik de ellende zie bij de mensen aan ons plein. Eenzaamheid, huiselijk geweld, scheiding, roddel, verslaving. Het is echt vreselijk, daar kan geen leven lang maatschappelijk werk tegenop. Verbeteren voelt zo zinloos, want de dood ligt om de hoek. En anders wel een economische crisis, of dichterbij nog: de sloop van de hele buurt, over twee jaar. Heb ik net een gezin gevonden die ik kan helpen met de tuin, komen de bulldozers. Alles weg.
Als morgen de sloophamer komt, zou ik vandaag nog een appelboom planten, zei Luther. Het is waar, het koninkrijk van God zit niet in onze prestaties, maar in onze vruchten. En die blijven groeien, door de dood heen en tussen het onkruid door dat we volgens Jezus helemaal niet moeten willen weghalen. We moeten de akker niet schoon willen hebben. We hoeven alleen maar trouw het verhaal blijven doorgeven, zodat er vruchten komen, die op hun beurt sterven en ook weer groeien, zodat het verhaal doorgefluisterd wordt door de eeuwen heen, tot de dag van de grote oogst.
Nu snap ik ook die gekke aansporingen in de afsluitingen van de brieven van Petrus en Paulus beter. Niet: zorg dat de armoede vermindert, schrijf aantrekkelijke kerkmuziek, zorg dat mensen langer leven, maar: bid, houd stand, heb lief, wees gastvrij, zing, getuig - heel dichtbij, heel klein, in uitdagende minachting voor de zwaaiende sloopballen boven ons hoofd. En als we dat doen, natuurlijk, misschien vermindert de armoede dan, wordt niemand meer neergestoken op ons plein, of wordt onze muziek beter, maar dat zullen tijdelijke vruchten zijn. Dat maakt niet uit, want de sporen van hoop hebben de mensen om ons heen al besmet en het verhaal gaat door.
Ik zie ze concreet, die sporen, in de mensen om me heen. In een buurvrouw die depressief is, maar ineens haar oude hobby oppakt en zomaar kleren voor ons gaat maken. In een Marokkaanse vriend die naar onze vieringen komt, en ineens voorbede voor ons doet. In een man die een tijdje bij ons woont, en dan vertelt dat het zo veel voor hem betekent. In mezelf, als ik boos ben op een huisgenoot, maar hem toch vergeef, en me dan ineens zo vrij voel. In de appelboom die we tussen de tegels hebben geplant. De dood is bikkelhard, en sloophamers ook, maar wat er allemaal groeit, kunnen ze nooit meer vernietigen.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen