Nederlands Dagblad (16 juni 2012)
Een ander verhaal uit Ter Apel
Een paar keer per jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Vandaag: hoop en vrees in Ter Apel.
- Lees ook: ‘Materie? Die bestaat alleen in onze geest’ (De Groene Amsterdammer)
Het was een indrukwekkend protest, vorige maand, in Ter Apel, waar vierhonderd uitgeprocedeerde vluchtelingen naast het asielzoekerscentrum waren neergestreken. Het verhaal is wel bekend: ze mogen hier niet blijven, maar ze kunnen niet terug, en worden daardoor gedwongen te leven in de illegaliteit. Door middel van een tentenkamp wilden ze de politiek om een oplossing vragen. Op 23 mei werd het kamp ontruimd.
In de media verschenen de gekste verhalen die wel van een paar verschillende planeten leken te komen. Op twitter (sorry, moet ik ook niet kijken) beukten linkse en rechtse commentaren op elkaar in. "De ME rukt in slagorde op naar het kamp", "Het lijkt wel de West Bank hier" en "Ik schaam mij voor het kolonialisme van Leers", schreef de ene helft. "Minister Leers, grijp in en deporteer die gelukszoekers", "Asielzoekers creëren een gevaarlijke situatie" en "Weet je wel wat zo'n ontruiming kost?", schreef de andere helft.
Al die twitteraars zaten niet in het kamp, maar thuis met een zak chips achter de pc. Dat moest ook wel, want de politie had de weg afgesloten. Journalisten konden alleen uit de verte kijken wat er gebeurde.
Nu wil het ongelooflijke toeval dat mijn ouders er wel waren. Precies op het moment van ontruiming. Ze kenden een paar Iraniërs en wilden ze opzoeken, zonder radicale bijbedoelingen, en waren 's ochtends via het weiland in het kamp gekomen. Zij hebben ook een verhaal, maar wel een heel andere versie.
Zij vertelden dat de groep Iraniërs, een man of twaalf, een spandoek bij zich droeg met daarop drie kruisen, om te zeggen dat ze christen waren en zonder geweld wilden protesteren. Toen ze mijn ouders zagen, wilden ze vooral één ding: samen bidden. Mijn ouders hebben met ze gebeden, in de naam van Jezus, voor hun leven en voor het verloop van het protest.
Wat het 'schandalige optreden van de politie' betreft: mijn ouders zagen alleen behulpzame agenten die uiterst respectvol omgingen met de vluchtelingen. En wat 'gelukszoekers' betreft: mijn ouders zagen vooral heel veel radeloze mensen, met kapotte levens, die zich overigens net zo respectvol gedroegen. Mijn ouders hebben ook gezien hoe veel betrokkenheid er was van kerken, die spullen hadden gebracht, mensen hadden gesteund en de kinderen van de demonstranten in die weken hadden opgevangen. Toen de ME-busjes kwamen, lieten de meeste Iraniërs - net als de meeste Somaliërs - zich liever oppakken dan dat ze vertrokken. Eén voor één moesten ze meekomen, en een stuk spandoek met een kruis erop namen ze mee het busje in.
Zeker, er was angst en hopeloosheid, onrecht en leugen, maar dat was niet het hele verhaal. God was er ook, ook al kwam dat niet op tv. Voor sporen van zijn koninkrijk zullen we verder moeten kijken dan ons scherm, en vrienden moeten worden met mensen die erbuiten vallen of hier zelfs niet mogen zijn. Het vluchtelingenvraagstuk zullen we er niet mee oplossen, maar we zullen er heel veel andere dingen voor terugkrijgen.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- Nederland volledig vegan: het kán (De Groene Amsterdammer)
Gebruikte Tags: geloof, recht, sporen, vluchtelingen