Nederlands Dagblad (4 augustus 2012)
God als Melodie
Een paar keer per jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Vandaag: God als Melodie.
- Lees ook: De huisgroep (Nederlands Dagblad)
Ik ben altijd zeer beheerst, maar die enkele keer dat ik een beetje bulder met mijn stem, echoot de gitaar in de hoek van de kamer altijd even na. Eén bepaalde toon resoneert en komt versterkt terug uit de klankkast.
Ik heb het ook wel eens andersom. Dan lijkt het of ik zelf na-echo bij mooi gitaarspel. Maar niet alleen bij muziek; ook bij liefde, ontroerende boeken of weidse uitzichten. Iedereen voelt dat wel eens, die trilling. Dan resoneert er iets in de klankkast van je hart. Het heeft wel te maken met Sehnsucht, in goed Nederlands. Volgens C.S. Lewis is dat een bewijs dat we ergens vandaan komen waar we heimwee naar hebben, en waar we weer naar terug willen.
Concreet heb ik het bijvoorbeeld wanneer iemand iets zegt of zingt over de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, over de dag dat alles weer heel wordt en het verdriet verdwijnt, dan krijg ik letterlijk kippenvel omdat er volgens mij iets echoot van binnen. Dat heb ik met sommige liedjes van U2, waar altijd wel een zin in staat die daarover gaat.
Pas hoorde ik een mooie uitleg van een Amerikaanse predikant die niet zo veel kon met het klassieke beeld van 'een relatie met God hebben'. God denken we vaak als buitenstaander, zei hij, die de aarde heeft gemaakt en er zelf buiten staat. Hij ziet toe en grijpt eventueel in, als we om genezing bidden, of hulp bij een keuze, maar op andere dagen lijkt Hij weer helemaal onzichtbaar en afwezig.
Maar zegt de Bijbel niet dat alles bestaat in Hem en door Hem? De hele wereld zou als een pudding in elkaar zakken, of liever oplossen in het niets, zonder zijn Adem. Onze relatie met God kan dus helemaal niet lijken op de relatie van een klok met zijn maker - die erbuiten staat en toekijkt. Onze relatie met God is eerder, aldus de Amerikaan, als de relatie tussen een orkestlid en een melodie. Maar dan een eeuwige, ware, liefdevolle Melodie. Ik geloof niet dat God een onpersoonlijke kracht is, maar de metafoor is wel heel mooi: het laat zien dat wij Hem niet zijn, maar dat Hij ons wel nodig heeft en in ons kan zijn. En dat Hij overal is waar liefde en genade is, maar dat we zonder Hem geen liefde en genade kunnen vinden.
God is de Melodie waar we bij mogen aanhaken, een eeuwige melodie, waar in de hele wereld talloze stemmen aan meedoen, met hun eigen kleine daden van liefde, vrede, gerechtigheid en waarheid. Sommige mensen zingen een tweede stem, verzinnen een solo of trommelen mee. Noten leren is wel nuttig, maar niet genoeg, want als je de melodie niet voelt dan kun je er ook niet van genieten. Je mag ook alleen schor meefluisteren, als je niet meer kan. Het is heel moeilijk uit te leggen hoe je de melodie kan herkennen, hij moet resoneren in je hart, of in je leven. Dat is wat je zou kunnen noemen 'een relatie met God'. Aan het eind, als alle lijnen samenkomen, zal het klinken als explosie van watermassa's en donderslagen en lieren, zoals Johannes schrijft. Soms wordt hij overstemd door het geraas van de wereld, maar als je goed luistert, kan je hem overal horen.
Gerelateerde artikelen
- Hoop in tijden van corona (Nederlands Dagblad)
- De grote stad (Nederlands Dagblad)
- Wandelen in Marokko (Nederlands Dagblad)
- Over het milieu, zonde en de VPRO (Nederlands Dagblad)
- De meest onderschatte kracht in de geschiedenis (Nederlands Dagblad)
Gebruikte Tags: sporen