Nederlands Dagblad (21 mei 2011)
Wankelende machten
Een paar keer dit jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: in de krant.
- Lees ook: Populisme in de jaren dertig: Jose Ortega y Gasset (Filosofie magazine)
Waar vind je sporen van de overwinning, als je leeft tijdens de Tweede Wereldoorlog, ergens tussen de landing op Normandië en 5 mei 1945? Ik was er niet bij, maar het naderende einde móet een stempel hebben gedrukt op het leven van alledag. Zinderende berichten over verre fronten. Tegenstanders die toch nog overlopen. Maar ook: een steeds verbeten wordende vijand, groeiende repressie, gierende inflatie, kortom: steeds meer geweld. Geweld als bode van de nakende vrede, die zich onontkoombaar ontrolt, als een tafelkleed dat steeds sneller van tafel glijdt.
Als Paulus schrijft dat Jezus het koningschap heeft verkregen en koning blijft tótdat alle machten zijn vernietigd (I Kor. 15) - de dood als laatste - dan bevinden wij ons nu tussen D-Day en V-Day (bevrijdingsdag). En dan moeten wij de sporen van dat zich uitrollende koninkrijk in de krant kunnen lezen.
De machten en overheden wankelen onder onze ogen. Ik denk daarbij voorzichtig aan de machten van bijgeloof, van tovenaars en koningen, van patriarchie, van mensen dom houden. Maar ook aan de geest van communisme, dat vermorzeld is, en aan het kapitalisme, dat een reus op lemen voeten is gebleken. Deze nepgoden worden in toenemende mate ontmaskerd en ontmanteld door processen die koning Jezus en zijn kerk in gang hebben gezet.
Ik zie dat heel concreet. Ik denk aan een Syrische vriend, die aan den lijve heeft ondervonden wat dictatuur betekent. Gemarteld en ter dood veroordeeld onder Assad. Niet omdat hij extremist was, maar omdat hij weigerde mee te vechten in het leger. Door druk van mensenrechtenorganisaties kwam hij vrij. Die clubs zouden niet bestaan zonder kerkelijke ouderen die week in week uit briefkaarten sturen naar de machten van deze wereld. Mensen zoals die vriend van mij vertellen nu overal: een dictator geeft geen stabiliteit. Hij zaait angst, haat en terrorisme, hij steunt Hezbollah en hij verbiedt christenen om over hun geloof te praten.
Hij gaat vallen, we weten het zeker. Alle dictators doen dat, omdat mensen in contact komen met westerse waarden en niet meer in de leugens van de onvrijheid geloven. Dat zou nooit gebeurd zijn als er geen christelijke cultuur was geweest. Met andere woorden: de Arabische lente zou niet bestaan zonder het koningschap van Jezus. Daarmee bedoel ik niet dat het tot vrede gaat leiden. Integendeel. Ook in het Westen gaat de vrijheid niet tot vrede leiden. De machten, de overheden, de beheersers van de duisternis, ze verliezen hun macht en daarom grijpen ze naar geweld, steeds meer geweld. Net als in de dagen voor 5 mei 1945. Maar het is alleen maar een onmiskenbaar teken dat hun dagen zijn geteld.
"Wij gaan winnen", zei Desmond Tutu een keer tegen ME'ers die zijn kerk hadden omsingeld. "Jullie denken dat de staat god is en dat apartheid zal blijven. Maar dat is niet zo. Alleen God blijft. Ik wil jullie uitnodigen: jullie mogen nu nog overlopen naar de winnende kant." Daar houden we ons aan vast.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- De leegte van geweld (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, geschiedenis, geweld, middenoosten, sporen