Nederlands Dagblad (2 november 2013)
Opstandingsplantjes
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: opstandingsplantjes.
- Lees ook: 'Ja, eten doen we ook met overgave, bellissimo!' (Trouw)
Onze vleesetende plant heeft twee sprinkhanen gevangen. Op het balkon. De onfortuinlijke beestjes zijn letterlijk en figuurlijk beetgenomen door de blaadjes van de Venusvliegenvanger, voor twee vijftig te koop in de tuinwinkel. Mijn zoontjes zijn diep onder de indruk, en ik eigenlijk ook. Dat hier midden in Overvecht, op een gemiddeld balkon op een plein vol flats, stiekem zomaar sprinkhanen rondhangen, dat had ik echt niet gedacht.
Die Venusvliegenvanger bewijst maar weer eens dat planten intelligentie hebben. Tussen de beide helften van het blad zitten een paar voelhaartjes. Als een insect een haartje raakt, gebeurt er niets. Maar als hij binnen een minuut nog een haartje raakt, klapt het blad dicht. De vliegenvanger kan dus in elk geval tot twee tellen en heeft een geheugen van een minuut.
Ik heb wel eens een Italiaanse bioloog bezocht die er alles van wist. Planten hebben veel meer zintuigen dan mensen, zei hij. In tegenstelling tot mensen kunnen planten met hun wortels elektrische en magnetische velden, water, voedingsstoffen en zware metalen detecteren, op meters afstand. En ze communiceren nog ook! Neem de uitgedroogde plantjes die hij in zijn lab had staan. Ze waren niet helemaal dood, maar bevonden zich in een soort winterslaap. “Opstandingsplantjes”, stond erbij. Eentje was bewaterd en was weer gaan bloeien. Maar gek genoeg zorgde dat bij de droge buurplantjes voor een verandering van genenexpressie. Met andere woorden: hun cellen gingen vast een stapje in de richting van de wederopstanding. Het eerste plantje blijkt een stofje af te scheiden dat het nieuws overbrengt: er is leven in aantocht!
Ik onderschat wel eens hoe veel leven er in de natuur zit. De bijbel zegt dat de schepping kan smachten en dat bomen voor God kunnen klappen. Soms vraag ik me af wat we onszelf aandoen door al die natuur te plaveien met asfalt en beton. Bij ons op het plein kun je letterlijk geen vogel meer horen zingen. Je hebt hooguit sprinkhanen. Althans, die had je.
Ik liep pas eens te fantaseren. Stel dat God, bij het vernieuwen van hemel en aarde, onze wijk laat staan. Dat zou kunnen, we weten niet wat Hij wel en niet meeneemt in zijn nieuwe schepping. Gouden straten lijkt me metaforisch bedoeld. Gezien de huidige schepping zal dat meer lijken op schitterende bloemen waar de flats mee worden bedekt, omgeven door tropische bomen, met lianen en boomhutten, waar bontgekleurde vogels vliegen, met het fantasieloze speeltuintje veranderd in een tuin vol mango's en ananassen.
Toen ik dit bedacht, ben ik meteen vast mijn tropische vleeseter gaan bijvoeren. Nee, grapje. Ik ben wel direct wat herfstplantjes gaan kopen voor het perkje bij ons huis. Niet heel indrukwekkend hoor, wat heide, wat viooltjes. Ze vallen in het niet bij de rest van het plein, maar het was een symbolische daad van verzet tussen de stenen. Een symbool van de nieuwe schepping die gaat komen, een soort opstandingsplantjes die je, als je stil bent, zachtjes kunt horen fluisteren: leven in aantocht!
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen, wetenschap