Nederlands Dagblad (5 maart 2016)
Apocalyptisch leven
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: apocalyptisch leven.
- Lees ook: Net toen het fijne gezinnetje afwezig was (Nederlands Dagblad)
Na een paar dagen vakantie zijn we weer thuis. Ik heb me warm op de bank genesteld om eens even lekker een krantje te lezen. Dat is me even een koude douche. Ik krijg er een heel unheimisch gevoel bij, bij die koude bries die uit de krantenberichten opstijgt.
Niet alleen het verre oorlogsnieuws, maar ook de berichten over dichtbij. Mensen weten het niet meer. Ze weten niet meer wat ze met vluchtelingen moeten, met hun grenzen. Wat ze moeten met kinderen met Down, wat ze moeten met de groeiende schuldenberg. Overal groeit de roep om dichte grenzen en sterke leiders.
Over zulke leiders gesproken: ik heb heel toevallig een keer een boekje van ene Donald Trump op de kop getikt op een rommelmarkt. Rijk worden, heet het. Een van zijn tips: "Als iemand je kwetst, zet hem dat zo venijnig en heftig mogelijk betaald."
Ik vind het heftig, dit nieuws.
Een apocalyptisch levensgevoel steekt natuurlijk vaker de kop op. Daar wordt soms een beetje denigrerend over gepraat, alsof het een vlucht is in wanhoop, maar ik denk dat het heel gezond is om af en toe doordrongen te worden van het besef dat dit ons thuis niet is. Apocalyps, onthulling: de onderstromen van de geschiedenis worden zichtbaar. We ontdekken dat we kunnen organiseren en democratiseren wat we willen, maar uiteindelijk kan de wereld het niet zonder God.
Misschien zijn we wel te veel gaan geloven dat we de wereld kunnen verbeteren. Dat we hier Gods koninkrijk kunnen bouwen. Maar Jezus vraagt dat nergens van ons. We moeten Gods rijk zoeken, en ervan getuigen. We mogen mensen, en machten, oproepen om zich om te keren. En vooral niet onder de indruk zijn van de glitter, de glamour, de macht en het geweld, want dit is nu eenmaal de realiteit.
En tegelijk gebeurt er ook zoveel moois. In onze buurtkerk eten we altijd samen na de dienst. Elke week zit ik weer te luisteren naar de meest bijzondere levensverhalen. Nu weer een Koerdische vrouw. Zij was een actieve moslim, maar kwam vorig jaar tot geloof via haar man, die eerder tot geloof is gekomen in een azc, via een Limburgse Iraniër, die op zijn beurt tot geloof is gekomen via iemand die eens naast hem lag toen hij ernstig ziek was, in een ziekenhuis ergens in Oost-Europa. Je kunt het niet verzinnen, maar het goede nieuws verspreidt zich als een virus door de wereld, dwars door alle wereldproblemen heen.
Ik lees de aanbevelingen in de brief van Petrus. Crisistips. Petrus geeft geen advies voor christelijke politiek of hoe je je muziekteam moet organiseren voor een professionele kerkdienst. Hij zegt alleen: wees niet verbaasd over het lijden. Het einde van alles is nabij. Word nuchter. Bid. Wees gastvrij. Help elkaar. Doe alles vanuit Gods kracht.
Dat is alles. Dat is apocalyptisch leven, leven in crisistijd. We zijn vreemdelingen hier, zegt hij erbij. Ik kan heel erg genieten van deze wereld, maar blijkbaar hoort dat unheimische gevoel, letterlijk, er ook gewoon bij.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Na een paar dagen vakantie zijn we weer thuis. Ik heb me warm op de bank genesteld om eens even lekker een krantje te lezen. Dat is me even een koude douche. Ik krijg er een heel unheimisch gevoel bij, bij die koude bries die uit de krantenberichten opstijgt.
Niet alleen het verre oorlogsnieuws, maar ook de berichten over dichtbij. Mensen weten het niet meer. Ze weten niet meer wat ze met vluchtelingen moeten, met hun grenzen. Wat ze moeten met kinderen met Down, wat ze moeten met de groeiende schuldenberg. Overal groeit de roep om dichte grenzen en sterke leiders.
Over zulke leiders gesproken: ik heb heel toevallig een keer een boekje van ene Donald Trump op de kop getikt op een rommelmarkt. Rijk worden, heet het. Een van zijn tips: "Als iemand je kwetst, zet hem dat zo venijnig en heftig mogelijk betaald."
Ik vind het heftig, dit nieuws.
Een apocalyptisch levensgevoel steekt natuurlijk vaker de kop op. Daar wordt soms een beetje denigrerend over gepraat, alsof het een vlucht is in wanhoop, maar ik denk dat het heel gezond is om af en toe doordrongen te worden van het besef dat dit ons thuis niet is. Apocalyps, onthulling: de onderstromen van de geschiedenis worden zichtbaar. We ontdekken dat we kunnen organiseren en democratiseren wat we willen, maar uiteindelijk kan de wereld het niet zonder God.
Misschien zijn we wel te veel gaan geloven dat we de wereld kunnen verbeteren. Dat we hier Gods koninkrijk kunnen bouwen. Maar Jezus vraagt dat nergens van ons. We moeten Gods rijk zoeken, en ervan getuigen. We mogen mensen, en machten, oproepen om zich om te keren. En vooral niet onder de indruk zijn van de glitter, de glamour, de macht en het geweld, want dit is nu eenmaal de realiteit.
En tegelijk gebeurt er ook zoveel moois. In onze buurtkerk eten we altijd samen na de dienst. Elke week zit ik weer te luisteren naar de meest bijzondere levensverhalen. Nu weer een Koerdische vrouw. Zij was een actieve moslim, maar kwam vorig jaar tot geloof via haar man, die eerder tot geloof is gekomen in een azc, via een Limburgse Iraniër, die op zijn beurt tot geloof is gekomen via iemand die eens naast hem lag toen hij ernstig ziek was, in een ziekenhuis ergens in Oost-Europa. Je kunt het niet verzinnen, maar het goede nieuws verspreidt zich als een virus door de wereld, dwars door alle wereldproblemen heen.
Ik lees de aanbevelingen in de brief van Petrus. Crisistips. Petrus geeft geen advies voor christelijke politiek of hoe je je muziekteam moet organiseren voor een professionele kerkdienst. Hij zegt alleen: wees niet verbaasd over het lijden. Het einde van alles is nabij. Word nuchter. Bid. Wees gastvrij. Help elkaar. Doe alles vanuit Gods kracht.
Dat is alles. Dat is apocalyptisch leven, leven in crisistijd. We zijn vreemdelingen hier, zegt hij erbij. Ik kan heel erg genieten van deze wereld, maar blijkbaar hoort dat unheimische gevoel, letterlijk, er ook gewoon bij.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, sporen