Nederlands Dagblad (10 december 2016)
Net toen het fijne gezinnetje afwezig was
De laatste tijd hebben we verschillende mensen leren kennen die hun kinderen jaren niet hebben gezien. Omdat ze in Syrië zitten, of in Afrika, of ergens anders waar je zonder paspoort niet kunt komen. Of je kunt er wel komen maar je hebt het zo verknald in je leven dat je niet zou weten hoe.
- Lees ook: De sloophamer (Nederlands Dagblad)
Onlangs hebben we een Eritrese man leren kennen. Mijn kinderen zijn fan van hem, mijn dochtertje van drie was al na vijf seconden verkocht. Ik weet niet wat het is, de manier van praten, de manier van grapjes maken, ze wist direct: dit is een papa en hij is aardig.
Hij heeft zelf ook een dochtertje van drie, en ook nog twee zoontjes. Alleen wonen ze vijfduizend kilometer verderop, in Eritrea. Hij is hier, zonder papieren, zonder werk, zonder vaste woonplek, en hij mist ze.
Waar denk je de hele dag aan als je je kinderen niet kan zien en dat gaat voorlopig ook niet gebeuren? Het doet pijn in mijn buik als ik me probeer in te leven. Je staat op en je denkt: mijn kinderen. Je gaat naar de winkel en je denkt: mijn kinderen. Je gaat bij iemand op bezoek en je denkt: mijn kinderen. Je speelt met mijn dochtertje van drie en je denkt: mijn kinderen.
Twee weken geleden was hij jarig. We gaven hem een prepaidkaart van twintig euro, leek ons wel een mooi kado. Nou, dat was een understatement. Toen we bij onze bijbelstudie, waar hij aan meedoet, een rondje deden met mooie ervaringen in de afgelopen week, zei hij meteen: 'Ik heb beltegoed gekregen en ik kon voor het eerst in twee weken weer met mijn gezin bellen. Ik ben echt heel blij, deze week.' Ik besefte me weer hoe arm mensen kunnen zijn, en hoe enorm waardevol iets kan zijn wat voor ons zo'n kleinigheidje is.
Hij is niet de enige, onze Eritrese vriend. Op de een of andere manier zijn we omringd door allemaal mensen die hun kinderen niet kunnen zien. In ons huis, in de buurt. Een Syrische vriend, die zijn leven een beetje heeft verknald en zijn zoon, ergens op een plekje op de wereld, niet meer durft op te bellen. Maar elke dag aan hem denkt. Een Afghaanse vriend, wiens vrouw er op een dag – in Nederland – vandoor is gegaan met hun twee kinderen, omdat haar familie niet kon leven met zijn christelijk geloof. Hij heeft ze nooit meer gezien. Een Afrikaanse vriend, die het contact met zijn dochtertje heeft verloren. En ga zo maar door.
Soms vinden ze gelukkig steun bij elkaar. Toen we een tijdje geleden op vakantie gingen, waren we wel een beetje bezorgd of de mensen het thuis wel konden rooien zonder ons. Nou, dat had niet gehoeven. Het was goed geweest zonder ons, hoorden we achteraf. Ze hadden samen gegeten en zelfs een paar keer gebeden voor elkaar. 'Wat is het helend om hier in huis mensen te vinden die dezelfde pijn hebben', zei iemand. 'Ik merkte echt dat God hier was.' Dat dit precies gebeurde toen het nette gelukkige gezinnetje afwezig was, vond ik wel een teken van gerechtigheid.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- Docu: Vlucht uit Noord-Korea (VPRO Gids)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen, vluchtelingen