Nederlands Dagblad (12 augustus 2017)
Kapotte families
In een samenleving waarin families uit elkaar vallen, is de grootste prestatie die je kunt leveren misschien wel dit: van je partner houden.
- Lees ook: Kleinschaligheid maakt vrolijk (Nederlands Dagblad)
Aan ons plein hangt al een paar maanden een groepje jongens rond. We kunnen er niet van slapen. Ze roepen, lachen, scheuren rond in veel te dure auto’s, plassen op de stoep en gooien al hun plastic rond waar iedere ochtend een meneer van de gemeente moet komen opdraven.
Er is van alles te zeggen over waarom ze doen wat ze doen. Hun armoede, hun opleiding, hun afkomst. Maar er valt me nog iets op. De jongens die ik wat beter ken, hebben bijna allemaal geen vader. Die is afwezig, zit in de cel of heeft gewoon een andere vrouw.
Dat is heel normaal in arme buurten, ook bij ons. Maar liefst een derde van de kinderen hier woont maar bij één ouder (meestal de moeder). In dat cijfer zitten dus nog niet eens de kinderen die bij stiefouders wonen, of kinderen die nog een scheiding gaan meemaken. In totaal maakt misschien wel de helft van de kinderen een scheiding mee. Meer kinderen hebben een eigen iPad dan een vader in huis.
Gek genoeg staat dit nauwelijks op de agenda. Er wordt in onze wijk, een arme wijk in Utrecht, van alles gedaan tegen armoede, taalachterstand, werkloosheid, radicalisering en nog veel meer. Maar dat ene onderwerp, het huwelijk, oftewel de liefde, daar heeft niemand het over. Terwijl het misschien wel het allerbelangrijkste onderwerp is in onze samenleving.
Ik wil niet makkelijk praten over relatieproblemen, ik weet dat er mensen zijn die oprecht knokken in een moeilijke relatie maar het helaas zien mislukken. Ik weet ook dat er kinderen met één ouder zijn die er door de liefde van de andere ouder heel goed doorheen komen. En ook dat kinderen door verdriet soms juist heel sterk en weerbaar kunnen worden. Maar ieder onderzoek laat heel duidelijk zien: kinderen die een scheiding meemaken hebben een veel hoger risico op schooluitval, criminaliteit, depressie of andere problemen. Ze zijn gemiddeld vaker werkloos en, last but not least, ze scheiden zelf ook veel vaker. Zo desintegreert in onze wijk het enige dat arme mensen hebben: het familieleven.
Wat we daar mee moeten, weet ik niet precies. Misschien moeten we vaker met mensen praten over hun relatie. Of over wat voor partner zou passen. We zien veel vrouwen die na een slechte relatie opnieuw bij een foute man uitkomen.
Het zet mezelf in elk geval aan het denken. In een samenleving die het heel moeilijk heeft met de liefde, zo moeilijk dat ze bijna uit elkaar valt, kunnen we we heel veel nuttige dingen doen om mensen te helpen. En dat is ook onze opdracht als christen, omdat we daarmee getuigen van een nieuwe wereld, een ander koninkrijk. Maar misschien is het allerbelangrijkste en dringendste getuigenis wel gewoon: van onze man of vrouw proberen te houden en onze kinderen een veilig thuis bieden.
Meer lezen over echtscheidingen in Overvecht? Voor de Groene Amsterdammer heb ik er een onderzoek naar gedaan, het is hier te lezen.
Meer sporen? Lees hier mijn oudere bijdragen in de rubriek Sporen van het Koninkrijk, in het Nederlands Dagblad.
Gerelateerde artikelen
- De Bruderhof (3) - Jutta en Detlef (Karavaan der Zotten)
- De Bruderhof (1) - Een dorp zonder geld (Karavaan der Zotten)
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: armoede, geloof, overvecht, sporen