Nederlands Dagblad (8 oktober 2011)
Mannen met baarden
Zo nu en dan schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: de Psalters op bezoek in Overvecht.
- Lees ook: Alles draait uiteindelijk om genegenheid (De Groene Amsterdammer)
Tromgeroffel klinkt over het plein. In het speeltuintje, midden tussen vier flatgebouwen, gaan acht Amerikaanse muzikanten helemaal los op gitaar, banjo, verschillende soorten drums, een accordeon en snaarinstrumenten die recht uit het oude Perzië lijken te komen.
"My soul proclaims the Lord my salvation / He lifts the low / He has brought comfort to the needy / and frees the rich of what is empty", klinkt het loflied van Maria maar dan in een opzwepende, tribale versie.
Boven de schare fans, die speciaal voor deze gelegenheid zijn opgetrommeld, gaan overal balkondeuren open, verschijnen vrouwen in nachthemd en mannen met videocamera's. Overal blije hoofden. Zo vaak hoor je hier geen muziek en al helemaal geen muziek waar het koninkrijk van God wordt aangekondigd. "Down, down down falls Babylon", scanderen ze, en de heiligen juichen. En de rest, ook al kan die de tekst misschien niet verstaan, feest mee.
Ze noemen zich de Psalters. Op dit Europese uitstapje na reizen ze door de Verenigde Staten om overal waar ze komen te zingen over oorlog en lijden, vluchtelingen en verdriet, en over de God die bevrijdt.
"We willen het ambt van de psalters weer in ere herstellen", vertelt Scott, de voorman van de groep. "Psalters waren tempelzangers die rondtrokken door Israël om de psalmen te zingen. In de Psalmen is God de God van de bevrijding, die ons telkens weer oproept om tot inkeer te komen." Met die boodschap trekken ze al vijftien jaar rond. De afgelopen vijf jaar leidden ze zelfs een nomadisch bestaan, wonend in een zwarte bus die op frituurvet rijdt. Overal maken ze muziek, van kerken en kraakpanden tot christelijke scholen en vluchtelingenkampen. Hun cd's zijn gratis, aan copyright doen ze niet.
"Christelijke liedjes gaan vaak over blijdschap, over hoe fijn het is", zegt Scott. "We missen het lijden en het onrecht dat we om ons heen zien. Dat moet je soms eerst toelaten, voordat God je echt kan bevrijden. Daarom zingen we veel Psalmen." Maar dan wel met invloeden uit alle werelddelen.
De buurjongens zijn vooral onder de indruk van de baarden. "Ben jij de kerstman?", vraagt er eentje voor de grap. En: "Zijn jullie zwervers?" Dat is niet ver bezijden de waarheid.
Na een paar nummers verplaatst het concert zich naar binnen. Er staan misschien wel meer dan honderd mensen samengepakt in onze woonkamer, om acht dampende Psalmzingers heen die op hun instrumenten rammen alsof het einde der tijden nabij is. En misschien is dat ook wel zo. De buurjongetjes staan vooraan, en zelfs een voltallige Koerdische familie uit de buurt staat mee te deinen tussen het overwegend blanke publiek. "The road to hell is paved with good intentions / The road to heaven is not paved", brullen de mannen met baarden. Ze lijken het te hebben tegen het asfalt en het beton om ons heen, en ik kan me vergissen, maar volgens mij staan de muren op knappen.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, muziek, overvecht, sporen