Nederlands Dagblad (18 februari 2012)
Een moeder en een meisje
Een paar keer per jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: een moeder en een meisje.
- Lees ook: De huisgroep (Nederlands Dagblad)
Het is op zichzelf al een prachtig liedje van Elly & Rikkert. Maar als het halverwege een crematie wordt meegezongen door een meisje van vijf, houd je het niet droog. "Wachten op het wonder, wachten op het kind, wachten op het wonder dat de nieuwe tijd begint", klonk het, en het meisje viel Elly & Rikkert bij, heel hard, om haar verdriet weg te zingen. Ze had het zelf uitgekozen. Een heel klein sprankje van de hoopvolle toekomst in een ceremonie die verder tamelijk hopeloos was. Vooraan, in de kist, lag haar moeder. Het was begin januari. En zij was wees. Een vader had ze niet, nooit gehad ook. De mooie woorden tijdens de plechtigheid konden niet verhullen dat het in haar leven meer had geschuurd dan ze had gewild.
Een paar jaar geleden leerden we haar kennen. Als ik het goed heb was het tijdens een van onze pogingen om, gewapend met pannenkoeken en hartige taarten, parken onveilig te maken door spontane buurtpicknicks te organiseren. Zoiets is altijd wel grappig, mensen snappen er niks van dat ze zomaar mogen aanschuiven. "Waar werken jullie voor?", vragen ze dan. "We werken niet, we houden gewoon van feestjes." Ik geef toe, het is een beetje kinderachtig, en het zijn vooral kinderen die zich vrij genoeg voelen om aan te schuiven. Maar deze vrouw vond het leuk. Ze kwam erbij zitten met haar dochtertje en ze voelde zich meteen thuis. Ze bleek ernstig ziek te zijn.
Het contact groeide. Ze begon op onze open maaltijden te komen. Een bevriend stel uit ons groepje begon af en toe op haar dochtertje te passen, als ze naar het ziekenhuis moest. Af en toe werd steeds vaker. Het werd steeds duidelijker dat de vrouw eigenlijk amper familie had en heel weinig mensen om zich heen. Ze was niet de makkelijkste.
Dat ze niet meer beter zou worden, werd ook duidelijk. Haar toestand ging langzaam achteruit. Het moet vreselijk zijn te beseffen dat je je kleine dochtertje gaat achterlaten, met amper familie om voor haar te zorgen. Een permanente steen op je maag. Wat een wonder als je dan mensen tegen het lijf loopt die om je dochter geven.
Want dat is wat er gebeurde. Mijn vrienden werden pleegouders. Het ging vanzelf, zeggen ze. Ze hadden wel gebeden of ze iets voor mensen mochten gaan betekenen in de wijk, maar dit was nu niet precies wat op hun lijstje stond. Langzaam maar zeker ontdekten ze dat ze haar wel wilden opnemen in hun gezin, als het zover zou komen. Ze begonnen erover te praten, ze legden afspraken vast, daar kregen ze nog genoeg tijd voor. Een tijd die ook wel zwaar was omdat ze niet alleen de zorg kregen voor een kindje, maar ook voor een eenzame, terminaal zieke moeder die de dood niet kon accepteren.
Op 1 januari ging het meisje weer naar mijn vrienden toe. Voorgoed, zo bleek, want die week overleed haar moeder. Het is heel bitter, maar ook ontroerend. Onze vrienden hebben er een dochter bij. En wij dus ook, want het zijn onze broers en zussen, zodat we samen kunnen wachten op het wonder, wachten op het kind, wachten op het wonder dat de nieuwe tijd begint.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen
Mooi!
Freek - 05-03-’12 23:38