Nederlands Dagblad (13 oktober 2012)
Anarchistisch stemmen
Een paar keer per jaar schrijf ik een column voor de ND-rubriek 'Sporen'. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Vandaag: stemmen.
- Lees ook: 'Ja, eten doen we ook met overgave, bellissimo!' (Trouw)
We hebben het alweer een paar weken achter de rug, maar ik wil er toch nog even op terugkomen: de verkiezingen. Wat een bijzonder fenomeen is dat altijd toch. Er verschijnen ineens allemaal mannen en vrouwen op televisie die hun best doen om leuk gevonden te worden. "Kies mij, dan hoef je minder te betalen!" "Kies mij, dan kun je over tien jaar meer spullen kopen dan wanneer je hem kiest!"
Heel apart.
Ik kan niet zo veel met partijpolitiek. Doe mij maar de wereld veranderen van onderaf. Liefde verandert meer dan de staat ooit kan. Sommige mensen noemen dat "christenanarchistisch". Waarbij anarchie niet betekent dat je heersers van hun troon wilt stoten, maar dat je zelf afziet van archè, overheersing. Zoals Jezus, die geloofde dat de echte macht bij zijn Vader lag en dat je helemaal niet moet gaan rivaliseren met menselijke overheersertjes. Geef de keizer wat van hem is, maar geef je leven aan God.
Ik heb de makers van een anarchistische website wel eens gemaild of ze daar niet een keer iets over konden schrijven. Maar daar konden ze niets mee, gek genoeg.
Goed, de verkiezingen. Uiteindelijk zul je toch een vakje moeten aankruisen. Maar welke? Voor een linkse partij gaan met mooie groene idealen? Ik vertrouw het niet zo, als daar machtsspelletjes, spindoctors of - nog zoiets infantiels - twittercampagnes voor worden ingezet. Een christelijke partij dan? Constructief, bescheiden. Maar die willen allemaal heel veel geld steken in nieuwe oorlogsvliegtuigen, en daar kan ik met mijn evangelische pet niet bij.
De Marokkaanse pubers op ons plein, het dons nog op de bovenlip, die wisten wel wat. "Hé Frankie, wel PVV stemmen hè!".
"Wat is dat, PVV?", vroeg mijn zoontje van vier.
"Dat zijn mensen die willen dat buitenlandse mensen ergens anders gaan wonen", legde ik hem uit.
"Waarom stoppen ze die niet in de gevangenis?"
"Tja", zei ik. "Omdat iedereen zelf mag weten wat hij vindt."
Zaten we daar toch nog stiekem kiezers te beïnvloeden, vlak voor het stemlokaal.
En toen wist ik het: ik geef mijn stem aan een vluchteling. Een daad van verzet, een stem voor de stemlozen. Ik belde snel een Chinees die voor mij symbool staat voor het slechte immigratiebeleid. Jarenlang illegaal geweest, met een vriendin die maanden in de cel moest zitten. Een echte hardwerkende Nederlander, dat is hij, want hij heeft een verblijfsvergunning en een eigen bedrijf. Maar stemmen mag hij niet. Hij kan namelijk geen nationaliteit krijgen omdat China zijn geboortepapieren niet opstuurt. "SP", zei hij. "Doe ik", zei ik.
Ik liep ook nog even langs een Iraakse overbuurvrouw. Ze wilde me machtigen, want ze was zelf te ziek om naar buiten te gaan. "Doe maar PvdA, die zijn goed voor buitenlanders." Dat had haar dochter op het Jeugdjournaal gezien.
Fier stond ik in de rij, fier schoof ik mijn biljetten in de kliko. Net of ik niet bij het systeem hoorde, en toch bij de familie. Kwam er toch nog iets moois uit deze dag.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- Docu: Vlucht uit Noord-Korea (VPRO Gids)
Gebruikte Tags: geloof, sporen, vluchtelingen