Nederlands Dagblad (21 maart 2015)
De bijbelcursus
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: de bijbelcursus.
- Lees ook: Podcast over duurzaam renoveren (De Groene Amsterdammer)
Mensen die wel eens een Alphacursus hebben gedaan, kennen het waarschijnlijk wel: de gesprekken gaan meestal niet over het praatje dat je hebt voorbereid. Ook al heb je een geniale powerpoint bedacht om het Oude Testament te bespreken, het gesprek gaat over vergeving. Of precies andersom.
Dit gebeurt op de beste kringen, laat staan bij ons, bij het zootje ongeregeld dat de weg naar onze bijbelcursus heeft gevonden. Een Koerd, een Marokkaan, een bioloog, een analfabeet, een illegaal, een autist. Mensen die niet zonder vertaling kunnen en mensen die zenuwachtig worden van vertaling – echt, volgens mij komen ze allemaal van een andere planeet.
Heb je urenlang een bijbelstudie zitten voorbereiden over de heilige Geest, steekt er iemand zijn vinger op die zich vooral afvraagt hoe het met Israël zit. Heb je net een hele avond gepraat over Oude en Nieuwe Testament, hoor je iemand aan het eind heel zachtjes vragen: wat is testament? (Wat ik ook wel apart vind ik dat de Farsi vertaling soms twee keer zo lang of zo kort is als het Nederlandse origineel, maar ik wil niet op alle slakken zout leggen.)
We hebben ervoor gekozen om het niet al te theoretisch in te steken, maar elke avond vooral een bijbelverhaal centraal te stellen. Jezus bracht immers ook verhalen. We hopen dat mensen daar doorheen iets van God zullen zien. Zo lopen we door de hele bijbel heen.
Dat ging niet helemaal soepel, in het begin. Een echte dialoog was moeilijk, mensen begrepen elkaar niet, ook niet als we in groepjes uiteen gingen. Toch begon er langzaam maar zeker iets moois te groeien. Mensen gingen elkaar waarderen, gingen grapjes met elkaar maken. Ze zijn elkaar gaan verwennen met fantastische maaltijden, uit alle windstreken, want eten, die taal spreken ze allemaal.
Twee weken geleden gingen we een nachtje met elkaar weg. We hebben uitgebreid de tijd genomen voor stilte, om te oefenen wat het is om naar God te luisteren. Om eens de ruimte te geven aan God om ons hart te raken.
Wat was het bijzonder, en ontroerend om te zien wat er gebeurt als kwetsbare mensen met al hun geschiedenissen en hun zorgen samenkomen en oprecht proberen God te zoeken – ook als ze daar nog niet helemaal in geloven. Mensen werden echt stil, en gingen echt naar elkaar luisteren. Ze durfden hun pijn te laten zien en hun tranen. We mochten met verschillende mensen bidden, om te vragen of Hij zich aan hen wilde laten zien. Mensen zeiden dat ze zich in een internationale groep nog nooit op zo'n manier familie hadden gevoeld.
Of hun diepe religieuze vragen zijn beantwoord? Ik denk dat ze er vooral heel veel hebben bijgekregen. Maar misschien is dat ook precies Gods bedoeling. Er kwam één antwoord: liefde. Ik denk – de toekomst moet het uitwijzen – dat die liefde van God kwam. In de vorm van tranen, grapjes, warmte en eten, schalen vol lekker eten.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Gerelateerde artikelen
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
- Wij weigeren vijanden te zijn (Karavaan der Zotten)
- 'Gastvrijheid mag je nooit uitbesteden' (overig)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen