Nederlands Dagblad (18 juli 2015)
Pretentieloos
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: pretentieloos.
- Lees ook: Rabbi's strijden voor Palestijnse rechten (Trouw)
"Bent u Iraans?", vraag ik. "Onder andere", zegt de man. "Een mens is zo veel tegelijk". Hij citeert een toepasselijke dichtregel van een oude Perzische dichter, die ik helaas niet kan reproduceren, en neemt nog een hap van zijn broodje ei.
We zitten aan het ontbijt, in een kerk. We zijn op bezoek. Zometeen begint de dienst, maar ze hebben hier de goede gewoonte om altijd te beginnen met een ochtendmaaltijd, klaargezet door Marokkaanse vrouwen. Alleen aan mijn tafel al zitten, naast de onder-andere-Iraniër, een Afghaanse vluchteling, een Syrische kunstenaar, en een nette Nederlandse katholiek. Wat een gecombineerde levenservaring, wat een verhalen, zo achteloos bijeen aan één ontbijttafeltje. Ik word er al meteen stil van. En deze mensen komen allemaal samen omdat ze in God geloven.
De dienst is eenvoudig. Geen mooie praatjes, geen heisa. Gewoon een uitleg over dat we door Jezus bij God mogen komen en dat Hij ons vrede geeft. Er is een preek, veel te lang, en verder wat liedjes, een gebed. Dat was het. Maar toch: er is iets, hier. Er is iets wat ergens anders niet is. Misschien komt het wel doordat er zo veel lijdende mensen zijn, en daardoor een totaal gebrek aan opsmuk of uiterlijk vertoon.
Bij de voorganger thuis zitten we aan tafel. Weer eten, altijd eten. Er staan een paar borden klaar voor het geval er gasten aanschuiven. Dat is een mooi gebaar, denk ik nog, maar tot mijn verbazing komen er daadwerkelijk mensen binnen, en daarna nog meer, en nog meer. Eet je mee? Praat je mee? Het eten is bereid door een van de mensen die hier in huis woont. Want zo werkt het hier: als je hier logeert, mag je gelijk meehelpen. Net als in de kerk trouwens. Wie zijn gezicht laat zien, krijgt meteen een taak, of hij nu analfabeet is of hoogopgeleid. Kun je koken? Kun je Nederlandse les geven? Mooi, je wordt direct ingeschakeld.
Of je nooit moe wordt, niet eens alleen met je gezin wil zijn, vraag ik de voorganger en zijn vrouw. "Ja hoor", zeggen ze, "dan pakken we de auto en gaan we de natuur in. Wat kun je anders? Er komen hier mensen die geen huis hebben. Moet ik dan zeggen dat ze hier niet kunnen slapen?"
Deze radicale gastvrijheid raakt mensen, dat kun je zien. Vooral veel moslims weten de weg te vinden. Er komen regelmatig mensen tot geloof, en die vertellen het goede nieuws vervolgens weer verder.
Niet iedereen waardeert dat. Er zijn doodsbedreigingen geuit, en dat is heftig. Toch worden er niet teveel woorden aan besteed. Alsof het erbij hoort. En inderdaad zie ik, aan de ogen van veel mensen hier, dat het lijden deel uitmaakt van hun leven. Sommigen hebben alles verloren. Maar misschien is dat precies waarom het hier zo puur en echt voelt. Er is echte vreugde. Alsof de Geest de ruimte krijgt als alle pretenties zijn afgestorven. Het is bijna niet uit te leggen, je moet het voelen. En dat kan, want er staat altijd een bord klaar.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Gerelateerde artikelen
- De Bruderhof (3) - Jutta en Detlef (Karavaan der Zotten)
- De Bruderhof (1) - Een dorp zonder geld (Karavaan der Zotten)
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, sporen