Nederlands Dagblad (21 mei 2016)
Overleven
Voor het ND schrijf ik een paar keer per jaar een column in de rubriek Sporen. Op zoek naar sporen van Gods koninkrijk. Deze keer: overleven.
- Lees ook: De stamtafel: moet rente? (De Nieuwe Koers)
Vorige week kregen we een verdrietige email. Een jonge man, die een jaar bij ons heeft gewoond, vertelde daarin dat hij per direct vertrekt omdat hij ons niet vertrouwt. Hij uitte een heleboel vreemde beschuldigingen en verdenkingen die volledig aan zijn fantasie zijn ontsproten. Maanden samenwonen, praten, bidden, piekeren, werk zoeken... allemaal voor niks?
Gods geest verandert mensen, geloven we, maar soms vind ik het moeilijk om te zien hoe. Er zijn zo veel mensen die in hun problemen verdrinken. Afgelopen maand leerden we een alleenstaande jonge vrouw kennen in de buurt. Ze is nog niet zo lang christen en zit tot over haar nek in de ellende. Nu was ze ook nog zwanger. Ze vroeg om hulp bij een abortus. Na veel bidden en praten van onze kant besloot ze opeens het kindje tóch te houden. Ze koos echt bewust voor de hoop die God geeft. Wat waren we blij! Helaas, het hield geen stand. Twee weken geleden heeft ze het kindje alsnog weg laten halen. Ze zag geen andere uitweg.
Het was dus niet een vrolijke tijd, de afgelopen maand. Het is gek, soms zit je zo vol mooie plannen, vol adrenaline als je bezig bent om dingen neer te zetten en te bereiken. Maar op andere momenten ben je vooral aan het overleven. Bij ons in huis, in de buurt, en in onze buurtkerk, zitten de wereldproblemen gewoon aan tafel. Maar de mensen die ze meedragen zijn geen anonieme "vluchtelingen" of "moslims" of "werklozen". Je wordt familie samen. En dat is de bedoeling ook van ons geloof, volgens mij, maar het is wel een risico: je kunt verdriet, conflict en mislukking niet meer op afstand houden.
Nu is dit maar een deel van het verhaal, want we maken ook heel veel leuke dingen mee. Maar toch merk ik speciaal in zo'n maand dat we niet zo veel meer hebben met grote ambities en idealen over "bouwen aan Gods koninkrijk" of hoe mensen dat ook noemen. Ik ben al blij als we staande blijven! Dat we elkaar in de ogen kunnen blijven kijken en dat er niemand overspannen raakt. Dat is niet erg, het is namelijk precies waar de christelijke strijd zich afspeelt, volgens mij. We hoeven de wereld niet te redden, we moeten wel meelijden. Vandaar ook al die bijbelteksten over "hou vol", "heb elkaar lief" en "vergeet niet te bidden".
Het goede nieuws is dat we bevrijd worden van een heleboel illusies. Dat we problemen moeten "oplossen". Of dat we het best op orde hebben en dat we het gaan maken. Dat we een fantastische woongroep of kerk kunnen neerzetten. Deze maand dacht ik: we rommelen maar wat aan. Maar God is daarbij. Ik zie soms niet echt hoe, maar ik zie wél altijd dat die hoop het enige is dat we hebben.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in deze rubriek.
Gerelateerde artikelen
- De Bruderhof (3) - Jutta en Detlef (Karavaan der Zotten)
- De Bruderhof (1) - Een dorp zonder geld (Karavaan der Zotten)
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht, sporen
Vorige week kregen we een verdrietige email. Een jonge man, die een jaar bij ons heeft gewoond, vertelde daarin dat hij per direct vertrekt omdat hij ons niet vertrouwt. Hij uitte een heleboel vreemde beschuldigingen en verdenkingen die volledig aan zijn fantasie zijn ontsproten. Maanden samenwonen, praten, bidden, piekeren, werk zoeken… allemaal voor niks?
Tja……..waarom is de ander toch altijd gek? Misschien gebeuren er wel dingen die deze toestand veroorzaken!
Sinner - 08-10-’16 12:58