Nederlands Dagblad (17 juni 2017)
Opbiechten
Eén van de mooiste kindjes die de protestanten met het katholieke badwater hebben weggegooid, is de biecht.
- Lees ook: De sloophamer (Nederlands Dagblad)
Je zit in een biechtstoel, dichtbij de priester, terwijl hij je niet kan zien. Je vertelt hem wat je tegen niemand anders durft te zeggen. De priester antwoordt met een korte overdenking. Hij spreekt uit dat Christus alle schuld op zich heeft genomen, en dat ook deze zonde vergeven is. Dan komt de penitentie, bijvoorbeeld dat je de komende week moet mediteren over een bepaalde bijbeltekst. Je stapt het hokje lichter uit dan je naar binnen kwam.
Schuld kan verstikken. Dan gaat het niet alleen om onze privéschuld trouwens. Jesaja schrijft in hoofdstuk 53 (“Het vasten dat ik verkies...”) dat er zonden zijn die ervoor zorgen dat zelfs gelovige mensen Gods stem niet meer kunnen horen. Dat is nogal wat! Jesaja noemt vooral zonden die te maken hebben met collectieve, maatschappelijke scheefgroei. Hij heeft het over onrecht, oneerlijke handel, uitbuiting, het afwijzen van vreemdelingen, ruzies en het negeren van de rustdag.
Dit gaat net zo goed over ons. De buurt waarin we wonen is getekend door de collectieve zonden, van ons en onze voorouders. Racisme, verslaving, een groeiende kloof tussen arm en rijk, ook in de kerk, roofbouw op de schepping… het zijn zonden waar we vaak niet bij stilstaan, maar die onze maatschappij totaal ontwrichten. En wij zijn daar deel van. Het ligt als een verstikkende deken over ons heen, ook als we misschien hele brave burgers zijn.
Onlangs bedachten we in onze buurtkerk om dit expliciet te benoemen en bij God te brengen. De katholieke priester in onze wijk wilde meteen meedoen. Het leidde tot een gezamenlijke dienst, op een zaterdagavond, om Gods vergeving en bevrijding af te smeken voor alles wat ons vasthoudt. Onze individuele angsten en zonden. Maar ook alle collectieve zonden, van het vergeten van de armen en de ouderen tot de verdeeldheid tussen kerken.
We hebben eerst God geprezen en daarna alles benoemd waar Jesaja op wijst, in een uitgebreide liturgie met vraag en antwoord, met liederen en gebeden uit verschillende kerkelijke tradities. Het was ernstig, maar daarna konden we des te blijer de bevrijding vieren.
Daarna konden we voor vergeving en bevrijding bidden in gebedsgroepjes, of bij de priester in het biechthokje. Ook bevrijding van onze ziektes, trouwens, want dat heeft ermee te maken. Zonde zorgt er soms voor dat Gods vrijheid niet bij ons kan komen. Het kan in ons lichaam gaan ziten.
Het was een heel bijzondere bijeenkomst. Er waren echt niet veel mensen, hooguit dertig, maar ze kwamen uit verschillende kerken en verschillende etnische groepen. Heel klein, onzichtbaar voor de wereld om ons heen. Maar het was krachtig, bevrijdend, en dat bedoel ik letterlijk. Het veranderde iets in onze levens, in elk geval bij mij. Er brak een stukje vrijheid door in een donkere wereld.
Interesse in de liturgie?
Hier kun je de hele tekst downloaden in pdf-formaat.
Meer sporen?
Lees hier mijn oudere bijdragen in de rubriek Sporen van het Koninkrijk, in het Nederlands Dagblad.
Gerelateerde artikelen
- De Bruderhof (3) - Jutta en Detlef (Karavaan der Zotten)
- De Bruderhof (1) - Een dorp zonder geld (Karavaan der Zotten)
- Tegeltuinen, Jacques Ellul en de invloed van techniek (podcasts)
- Oorlog is hel (Karavaan der Zotten)
- Vrije ruimte uithakken (Karavaan der Zotten)
Gebruikte Tags: geloof, overvecht